Volgens mij is het de grootste frustratie van elke ouder, brullende kinderen. Dat je kind midden op straat, in de winkel of in een restaurant helemaal los gaat en een hoop stampij maakt. Ik voel me daar altijd extreem ongemakkelijk bij. Hoe helpt ACT mij bij het omgaan daarmee?
Wat zullen ze wel denken?
Hoe erg het misschien ook is, één van de eerste gedachten die door mijn hoofd gaat is meestal “wat zullen de andere mensen hier nu van denken?!” en dat maakt dat ik me ongemakkelijk voel en wil dat het zo snel mogelijk over is. In plaats van aandacht te hebben voor wat er aan de hand is, ben ik druk met de mensen eromheen. Ik wil dat het zo snel mogelijk ophoudt, en dat we weer “normaal” doen (en normaal gevonden worden…) Maar daar heeft een brullend kind geen boodschap aan.
Als ik bij een ander gezin een brullend kind zie, voel ik vaak meer compassie en (h)erkenning, en vind ik het vaak niet zo erg. Ik kan het dan van een afstandje gadeslaan en vind het vaak interessant om te zien hoe andere ouders er op reageren. Hoe anders is dat als ik er zelf midden in zit.
Het is wat het is
Ik vind het vaak een lastige worsteling: enerzijds wil ik mijn kinderen leren dat emoties erbij horen en dat ze er mogen zijn, anderzijds wil ik ook dat we ‘normaal’ gevonden worden. Door als ouders de aandacht te leggen op ‘rustig’, ‘kalm’ en ‘beheerst’ leren we onze kinderen onbewust dat (hun) emoties er niet mogen zijn. Maar het (heftig) uiten van hun emoties roept bij mij ook van alles op.
Ik ben me er inmiddels van bewust dat mijn focus op de buitenwereld niet is wat mijn kind nodig heeft en mij zelf ook niet helpt. Dus streef ik er naar zelf rustig te blijven, op mijn ademhaling te letten en het gesprek met mijn kind aan te gaan. De emotie die er op dat moment is, is blijkbaar nogal heftig. Zowel voor mijn kind als voor mij. En vinden dat het moet stoppen, helpt over het algemeen niet.
We vinden emoties maar lastig
In het algemeen wordt er (in openbare ruimtes in elk geval) naar gestreefd om rustig en beheerst met elkaar om te gaan: niet te luid praten, vriendelijk zijn, weinig emoties tonen. Kinderen hebben dit besef nog niet en zijn veel natuurlijker in het uiten van hun emoties. Misschien kunnen we daar als volwassenen eigenlijk wel veel meer van leren. Want waarom zouden we als volwassene niet mogen huilen in het openbaar? Iedereen is weleens verdrietig, en tegelijk onderdrukken we dat allemaal om het maar niet aan een ander te laten zien.
Er rust nog een behoorlijk taboe op (negatieve) emoties. Blijheid en vrolijkheid willen we graag van de ander zien, maar lastige emoties houden we voor onszelf. En als kinderen die emoties wél tonen, vinden we dat ook best lastig. Vanuit ACT leer ik meer met mildheid te kijken naar emoties, zowel bij mijn kinderen als bij mezelf. Daar hoort bij dat ik mijn eigen ongemak leer accepteren, en mijn kinderen de veiligheid wil geven om hun emoties te voelen en te uiten.
