Na een opleiding psychologie heb je een heleboel kennis opgedaan over menselijk gedrag, en hoe je daar als psycholoog – ook wel gedragswetenschapper genoemd – mee kunt werken in de praktijk. Een paar jaar theorie, een stage en dan kun je aan de bak. Maar wat nu als je dan merkt dat het niet zo pasklaar is, en dat je het misschien minder leuk vindt dan gedacht? Ik neem je mee in mijn zoektocht naar mijn rol als psycholoog, misschien haal je er inspiratie uit.
Mijn droombaan… toch niet
Vlakbij waar ik woonde na mijn afstuderen zat een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Heel graag wilde ik daar stage lopen, maar dat was niet mogelijk. Na mijn afstuderen was er een vacature voor psychodiagnostisch medewerker bij deze organisatie. Dat houdt in dat je vooral veel bezig bent met het doen van diagnostisch onderzoek, zodat er een diagnose gesteld kan worden (even kort door de bocht). Voor veel psychologen is dit een soort instapfunctie, omdat je vaak nog te weinig ervaring hebt om direct als psycholoog te starten.
Die organisatie sprak mij enorm aan en ik was dan ook heel blij dat ik werd aangenomen en kon starten. De eerste ‘echte’ ervaringen met cliënten en leren hoe het werkt in de (jeugd) GGZ. De volgende stap in het plan was om dan door te kunnen groeien en behandelervaring op te doen. Dat was tijdens mijn stage nog niet zo veel voorgekomen.
De eerste tijd vond ik het werk ontzettend leuk. Maar na enige tijd werd het ook wel behoorlijk eentonig. In mijn geval betekende het dat ik zo’n vier á vijf keer per week dezelfde test afnam bij verschillende kinderen. Maar ik zag ook steeds meer dingen die me binnen de GGZ tegenstonden. De eerste twijfels sloegen toe.. Was dit mijn plek?
Geen psycholoog, een zoektocht naar wat dan wel
Uiteindelijk besloot ik na een jaar om zelf mijn contract op te zeggen. Ik was behoorlijk aan het twijfelen of dit wel was wat ik wilde doen. Deze manier van werken, paste dat wel bij mij? Zonder echte behandelervaring voelde ik me te onzeker om te gaan solliciteren als psycholoog, maar ik wist ook niet of ik het wel wilde.
In die tijd werkte ik nog bij een ander bedrijf en daar was ruimte om uren uit te breiden. Inhoudelijk een totaal andere functie, maar het haalde wel druk van de ketel. Toch bleef het knagen.. Moest ik niet iets met m’n opleiding doen? Ik keek regelmatig rond naar vacatures en organisaties, maar ik solliciteerde bijna nergens op.
Ik had heel sterk het idee dat ik als psycholoog in de GGZ aan de slag moest met de opleiding die ik had. Breder dan dat kon ik niet echt kijken op dat moment. En aangezien ik me daar niet zo prettig bij voelde, werd ik steeds onzekerder over de keuze. Had ik er wel goed aan gedaan om psychologie te studeren? Wilde ik wel bezig zijn met diagnoses en labels? Ik wist het echt niet meer.
Een cv dat nergens bij aansluit
Inmiddels was ik een paar jaar verder en had ik een opleiding zonder ervaring en veel ervaring op een gebied waar ik te hoog voor opgeleid was. Dat hielp natuurlijk niet mee om me zekerder te voelen, want nu had ik helemaal het gevoel dat ik nergens kon solliciteren. Ik liep nog wel rond met het idee dat ik iets met psychologie wilde doen. En met mensen. Maar ik vond nauwelijks vacatures die pasten bij wat ik zocht.
In 2016 zette ik de stap om als ondernemer/freelancer aan de slag te gaan. Maar niet als psycholoog, want zo durfde ik me niet echt meer te profileren. Omdat ik veel dingen kon, was het lastig mezelf wel te profileren en duidelijk te maken wat ik dan precies deed als ondernemer. Dus dat ging ook niet erg lekker 🙂
Maar goed, ik deed wel veel contacten op en probeerde nieuwe dingen uit. Via een opleiding kwam ik op het pad van de positieve psychologie uit, en dat sprak me heel erg aan. Daar werd ik heel blij van. Daarom volgde ik de opleiding Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Hierbij werd op een andere manier naar klachten en gezondheid gekeken, en daar kon ik me beter in vinden.
Toch maar wel psycholoog..?
Gaandeweg merkte ik dat ik steeds meer psychologie begon toe te passen in het werk dat ik deed. Beetje bij beetje groeide ook het vertrouwen dat ik dit wel kon. Ik merkte dat mensen de manier waarop ik werkte prettig vonden en dat ze er nuttige inzichten uit haalden om dingen te kunnen veranderen.
En toen kwam Emotional Freedom Techniques (EFT) op mijn pad. En daarmee had ik voor mijn gevoel ineens iets in handen dat echt concreet toepasbaar was én duidelijk effect had. Dit speelde in het begin van de coronaperiode, toen ik net begon met deze blog. Voor de certificering van de EFT opleiding moest ik gaan oefenen met mensen en dat was misschien het laatste zetje dat ik nodig had om mezelf wel (weer) psycholoog te noemen.
Is dit dan het einde van de zoektocht? Dat denk ik niet, want ik ben en blijf leergierig en nieuwsgierig. Er is nog veel meer te ontdekken en te ontwikkelen. Misschien leidt dat uiteindelijk nog wel naar een andere plek; wie zal het zeggen.
Het is geen rechte lijn
Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die van kleins af aan al exact weten wat ze willen doen als ze later groot zijn. Ik heb dat nooit geweten, en ik heb het ook altijd moeilijk gevonden keuzes te maken. Uit angst om de verkeerde keuze te maken, of gewoon niet genoeg stil gestaan bij wat ik écht wilde doen.
Dat zorgde bij mij voor een jarenlange zoektocht naar mijn rol als psycholoog, en hoe ik die kon vormgeven op een manier die bij mij past. En voor het geval je je herkent in mijn verhaal: weet ten eerste dat je niet de enige bent 😉 En ten tweede, het is geen rechte lijn. Soms neem je een afslag die niet goed blijkt te zijn en moet je even terug, of kom je via een omweg bij de route die je wel wilt volgen.
Ik heb misschien te snel mijn conclusie getrokken dat de GGZ niet mijn plek was, want er zit natuurlijk enorm verschil in organisaties. Daarnaast ben ik absoluut niet negatief over de GGZ of de mensen die er werken, want ik weet dat ze keihard hun best doen en binnen de kaders alles in het werk stellen om mensen te helpen.
Dit is mijn persoonlijke ervaring en die is natuurlijk gekleurd. Ik merk wel dat er meer mensen zijn die moeite hebben met hoe sommige dingen gaan, en dat is voor mij een reden om dit te delen.