Afgelopen week was ik een paar dagen weg met het gezin. In de bosrijke omgeving van Centerparcs bedacht ik me tijdens één van mijn wandelingen dat de uitspraak ‘door de bomen het bos niet meer zien’ ook zo kloppend en herkenbaar is voor mijn gedachten.
De chaos vormt een geheel
Door de bomen het bos niet meer zien betekent dat je door teveel te letten op details het geheel niet meer overziet. Datzelfde geldt voor gedachten. Door teveel aandacht voor gedachten, zie ik het geheel niet meer. Ik zie niet dat er nog een lichaam is, dat er een geest is, dat er een groter geheel is. Ik ga op in de chaos van mijn binnenwereld.
ACT leert me afstand te nemen van gedachten. Door van een afstandje te kijken zie ik ineens weer dat ik meer ben dan alleen mijn gedachten. Ik kan er wel naar kijken, maar ik hoef me er niet in te verliezen. Dit vraagt nog steeds een regelmatige bewustwording.
Bewust worden van gedachten
Me bewust worden van het opgaan in gedachten is de eerste stap. Verzonken zijn, wegzakken in (sombere) gedachten, half luisteren naar mijn omgeving, iets proberen uit te denken en daar ineens bewust van zijn. Het opgaan in gedachten is een automatisme, een patroon dat zich dagelijks, vaak onbewust, herhaalt.
Lang heb ik gewild dat ik deze maalstroom aan gedachten kon stilzetten. Nu realiseer ik me dat dit niet kan en waarschijnlijk ook niet hoeft. Omdat ik de keuze heb om er wel of niet in mee te gaan. Mezelf terug te fluiten. Bewust te zijn dat ik niet altijd iets met die gedachten hoef te doen. Dat het de functie is van mijn brein om gedachten te produceren, zoals elk ander orgaan in mijn lichaam ook zijn eigen functie heeft.
Soms kan ik er zelfs om lachen tegenwoordig, de ideeën en gedachten die geproduceerd worden. Door er uit te stappen zie ik ineens weer dat het maar spinsels zijn, die ook nog eens behoorlijk veranderlijk en beïnvloedbaar kunnen zijn.
