Loslaten, misschien wel één van de lastigste dingen als (jonge) ouder. De laatste tijd word ik er dagelijks mee geconfronteerd tijdens de wandeling naar school.
Eigen weg kiezen
We lopen vaak naar school en hebben sinds kort een nieuwe route met een ‘geheim paadje’ en een bruggetje in het dorp. Uiteindelijk komen we dan op een punt waar we op verschillende manieren om en door een huizenblok heen kunnen. Dat leverde nogal wat discussie op, want wie mocht er nou kiezen welke kant we op gingen?
Tot mijn zoontje op een ochtend zei dat ‘ie dan wel alleen de andere kant op zou gaan. Huh?! Dacht ik, in lichte paniek.. Kan dit zomaar? Ja, blijkbaar. Hij kiest zijn eigen weg.
Ik stond best even in tweestrijd. Zou ik dit nu echt gaan doen? Wat kon er gebeuren? Maar ook dat ik best trots was dat hij dit zelf durfde én wilde. Hij is niet altijd even stoer met dit soort dingen, dus ik wilde het ook wel stimuleren.
Zo geschiedde. Ik liep met dochter de ene kant op, met bonkend hart en een sneltrein aan gedachten in m’n hoofd, en hij liep de andere kant op. En hoewel het maar een paar minuten was en er in dat stukje nauwelijks iets kan gebeuren, was ik blij dat ‘ie weer aan de andere kant kwam.
Inmiddels raak ik er aan gewend en word ik er makkelijker in. Hij vindt het superleuk en is denk ik best trots dat ‘ie alleen mag lopen. En ik vind het een mooie manier om te oefenen met een stukje zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Er komt toch een moment dat ‘ie helemaal alleen naar school wil gaan en mij niet meer mee wil hebben (al duurt dat hopelijk nog heeeeeeel lang).
Ik werd me er vooral van bewust dat ik ondanks de spanning die ik voelde nog steeds deze keuze kon maken. En dat leer ik hem daarmee ook: dat je iets best (heel) spannend mag vinden, en het tóch gewoon kunt doen. We komen op onze weg allemaal dingen tegen die we spannend vinden, maar die ons ook helpen te groeien. En hoe meer we die dingen aangaan, des te zekerder we van onszelf worden.
