Een tijdje geleden heb ik een spijkermat gekocht. Ik had er veel over gelezen en werd getriggerd door de positieve ervaringen. Een spijkermat is misschien niet je eerste idee van ontspanning, maar ik weet inmiddels dat het werkt! En toen vroeg ik me af of dat niet met meer dingen zo is.
Ongemak opzoeken
Met het liggen op de spijkermat zoek ik ongemak op. Het eerste begin is niet prettig, soms zelfs pijnlijk. Een beetje verschuiven gaat ook gepaard met ‘prikjes’ en tintelingen. Dus om nu te zeggen dat het direct lekker is, nee.
Maar.. door het prikken van de spijkermat worden er allerlei stofjes in het lichaam aangemaakt die vervolgens zorgen voor diepe ontspanning.
Werkt het ook zo voor mentaal ongemak?
Eén van de uitgangspunten binnen ACT is het loslaten van de strijd, het ervaren en aangaan van het ongemak. Bereid zijn om het ongemak te voelen. Nu merk ik bij mezelf dat ik dat met sommige dingen makkelijker vindt dan met andere. En soms kun je ergens bijna niet onderuit.
Ik heb bijvoorbeeld weleens gehad dat ik een spannend telefoontje of spannend gesprek moest gaan voeren. Waar ik dan vooraf mezelf gek maakte, bleek het achteraf meestal enorm mee te vallen. En door het aangaan van het ongemak (in plaats van het te vermijden) groeit mijn zelfvertrouwen.
Op die spijkermat gaan liggen en het fysieke ongemak voelen, vind ik prima. Hetzelfde geldt inmiddels voor de koude douche. Maar de bereidheid om vermoeidheid of sombere gevoelens te accepteren is een ander verhaal. Toch geloof ik wel dat na het ervaren van dat ongemak ook ontspanning optreedt. Maar als er geen stok achter de deur is, of het belang niet (direct) zichtbaar is, lijkt vermijding erg aantrekkelijk.
Geef het tijd
In die zin zijn de oefeningen binnen ACT soms confronterend. Want hoewel ik weet dat het me niet helpt om door te blijven rennen, steeds nieuwe informatie te verzamelen en de oplossing buiten mezelf te zoeken, lijkt dat soms makkelijker en hoopvoller dan écht naar mezelf te kijken en het ongemak te voelen.
Toch is er door ACT een zaadje geplant, wat langzaam steeds meer uitgroeit. Bewust worden van patronen die niet behulpzaam zijn, liever voor mezelf zijn, en steeds vaker momentjes van ongemak toelaten. Het is een proces, dat soms langzamer gaat dan ik graag wil, maar waar wel vooruitgang in zit.
