Een tijdje geleden had ik behoefte aan tijd en ruimte voor bezinning. Even uit de drukte stappen en stilstaan, ontdekken wat nog klopt en wat niet meer. Maar zelf die ruimte creëren vond ik best een uitdaging. Want, hoe zit dat dan met m’n inkomen, werk, etc. Nu is er ineens ruimte…
Deze ruimte is heel dubbel
De ruimte die nu is ontstaan vind ik heel dubbel. Enerzijds is het precies die ruimte die ik zo graag wilde. Anderzijds is de aanleiding natuurlijk vervelend en roept deze ruimte ook veel vragen en zorgen op. De eerste 1,5 week overheerste vooral het tweede gevoel: paniek, onrust, stress. Volgens mij was dat bij een groot deel van Nederland het geval. We zitten in een onbekende en onzekere situatie, niemand weet hoe we hier het beste mee om kunnen gaan.
In die onrust en chaos merkte ik dat ik ook dingen deed die de onrust en stress voedden. De halve dag zat ik op social media en volgde ik het nieuws, terwijl ik dat vrijwel nooit kijk. Continu werd mijn angst gevoed, werd de paniek versterkt en voelde ik me gespannen en bang. Af en toe kon ik de aandacht verleggen naar andere dingen.
Een kleinere wereld
Maar gaandeweg merkte ik ook dat deze periode misschien juist wel die ruimte biedt waar ik naar zocht. Er is nu even ruimte voor niks, voor stilstaan en bezinning. Het sociale leven ligt grotendeels stil, veel ‘verplichtingen’ vallen weg. Daardoor ontstaat er nu (meer) tijd voor mezelf.
De wereld is nu (tijdelijk) kleiner geworden. En dat vind ik even heel erg fijn. Want die kleine wereld is overzichtelijker dan de grote wereld. Tijd voor lange wandelingen, dat goede boek, meditatie of iets anders wat je al heel lang wilde oppakken: ineens is er (meer) tijd voor. En ineens kan het ook prioriteit krijgen.
Balans tussen positief en negatief
Al met al geniet ik zoveel mogelijk van deze periode: van het mooie weer, lange wandelingen, veel tijd met de kinderen, boeken lezen, rust. Dat neemt niet weg dat er ook zorgen zijn. Zorgen over mijn bedrijf, over onze gezondheid, over de ontwikkelingen rondom dit virus.
Als ik mijn aandacht richt op het nieuws, op alle ellende en alle zieken/sterfgevallen, voel ik me somber en ellendig. Alles voelt dan zwaar en ik voel me machteloos en bang. Ik ben weer gestopt met het kijken van het nieuws en kijk minder op social media.
En als ik mijn aandacht richt op mijn gezin, het mooie weer, de ruimte die nu ontstaat om dingen te doen waar anders weinig tijd voor is, onze gezondheid en alle andere mooie dingen die er OOK zijn, voel ik me fijn.
Het is er allebei: zowel het negatieve als het positieve. Maar waar ik mijn aandacht op richt, beïnvloed wel hoe ik me voel en hoe ik ermee om kan gaan. Ik steek mijn kop niet in het zand en ik hou me aan de regels, maar verder richt ik mijn aandacht zoveel mogelijk op de mooie dingen die er nu ook zijn.
Ik prijs me enorm gelukkig dat in mijn directe omgeving nog niemand ziek of overleden is en ik leef mee met mensen die het wel van dichtbij mee maken. Maar ook deze mensen hebben er niks aan als ik de halve dag somber en chagrijnig ben omdat ik het me zo aantrek.
Waar richt jij je aandacht op en hoe ga jij met deze situatie om?
